Van sommige boeken hoef je maar een paar bladzijden gelezen te hebben om te weten dat je er veel plezier aan gaat beleven. Dat gevoel had ik meteen bij het boek "Riding Rockets" van oud-astronaut Mike Mullane. Geen nieuw boek (gepubliceerd in 2006), dat niet, maar wel een leuk boek. Ik heb in tijden niet zo snel een boek uitgelezen en ik moest regelmatig hardop lachen over Mullane's avonturen.
Het leuke van het boek is de openheid en eerlijkheid waarmee hij leven achter de schermen van een astronaut beschrijft. Mike Mullane vloog drie keer op een space shuttle. Een keer in 1984, dus voor de ramp met de Challenger en daarna in 1988 en 1990. Het wachten op de lancering, het leven in microzwaartekracht en het werken bij NASA, dit boek gaf me een heel andere indruk hoe dat er aan toe gaat.
Er komt bij een shuttle-vlucht meer kijken dan een lancering, een missie en de landing alleen. De lancering van een shuttle wordt bijvoorbeeld vaak meerdere malen uitgesteld. Ik had me nooit gerealiseerd wat dat met de bemanning doet. Die bemanning komt op de video's altijd vrij ontspannen over. Geloof maar dat ze op die raket liggen kleuren te schijten. Uren lig je op je rug te wachten tot op het juiste moment explosieven op precies de juiste manier tot ontbranding gaan... of niet. Op Mullanes eerste vlucht werd een lancering op T-2 seconden afgebroken. Op dat moment waren de motoren van de shuttle al tot ontbranding gegaan. Ze werden gestopt, maar een tijd lang daarna wisten de astronauten niet zeker of het daar bij zou blijven, of dat de vaste brandstofraketten nog af zouden gaan. Dat zou de shuttle uiteen scheuren.
Of neem het toilet op de shuttle. Het verhaal dat je van NASA altijd krijgt is dat het toilet werkt d.m.v. aparte afzuiging voor urine en feces. Interessant. En nu de praktijk volgens Mullane. Je krijgt eerst op Aarde training in het richten waar je heen poept. Hiervoor is een model met een camera onderin gemaakt. Die camera is bedoeld voor het uitlijnen van .. eh.. je aars. Dat heb ik nou nog nooit in een NASA brochure gelezen vreemd genoeg. Al die training is nogal belangrijk, want als je uitwerpselen niet afgezogen worden, dan gaat het een eigen leven leiden.. en dat gebeurt al gauw. Een collega-astronaut raadde aan om naakt te toiletteren: "want poep veeg je makkelijker van je huid dan van je kleding". Om nog maar te zwijgen over ruimteziekte en trainingen in de zogenaamde Vomit Comet vliegtuigen.
Het boek geeft ook inzage van het leven van astronauten op de grond. Ik verbaasde me over de selectie-procedure van shuttle-teams. Je zou denken dat NASA met zorg teams uit koos die psychologisch en qua vaardigheden goed bij elkaar pasten. Of dat in de jaren tachtig zo was, zullen we nooit weten. Geen enkele astronaut begreep wat de criteria waren.
Alhoewel, geen enkele astronaut? Hoofd van het astronautenkorps, maanwandelaar en zesvoudig ruimteheld John Young moet er van geweten hebben. De man blijkt in het boek geen enkel management-talent te hebben en het hoofd boven hem, George Abbey, was een soort bureaucratische despoot die in ieder geval over het selectieproces nooit iets los liet. Dat leverde een heel apart cultuurtje op. Over Abbey zegt Mullane in het boek: "Als ze Abbey met een parachute zouden neerlaten op het Rode Plein in Moskou, naakt, zonder geld en zonder een woord Russisch te spreken, dan zou hij binnen een jaar lid zijn van het Politbureau, en Sovjet premier in twee jaar."
En dan had je nog de astronauten van de lichting van 1977 zelf. NASA heeft goed weten te verbergen dat het naast helden een stel politiek incorrecte grappenmakers was, zoveel is me uit Riding Rockets wel duidelijk. Om een voorproefje te geven: Mullane kwam met zijn bemanning na weer een afgebroken countdown terug in het strandhuis van NASA waar ze overnachten, toen ze kwamen in een huis waar de grond bezaaid lag met sokken, schoenen, shirts en in de ventilator hing een BH. In de slaapkamer vonden ze twee collega's met ontbloot bovenlijf en hun vrouwen in ondergoed op het bed, zogenaamd geschokt . Een van de collega's verklaarde: "Ja, jullie deden er zo lang over om die missie van de grond te krijgen, dat jullie vrouwen echt wat te kort kwamen". Ik heb het hele boek door heel wat afgelachen.
Toch komen ook minder leuke momenten aan bod, en het Challenger-ongeluk, waarop Mullane vrienden verloor, neemt een belangrijke plaats in. Dit is ook een moment waarop NASA's "Goden van Apollo", de ontwerpers die niets fout konden doen, van zijn voetstuk vielen. Iedereen had wel door dat sommige zaken met de shuttle niet in de haak waren, maar pas na Challenger kwam de waarheid aan het licht. En dan blijkt dat ook Mullane's crew door het oog van de naald gekropen is. (Niet dat zijn tweede missie veel veiliger was, overigens.)
Echt, ik moet zeggen: ik volg de ruimtevaart al zo lang, maar ik verbaasde me in dit boek keer op keer. Ga "Riding Rockets" lezen (dan koop ik gauw aandelen van de uitgeverij).
 |
| Een later vrijgegeven foto van astronaut Mike Mullane op de militaire missie STS-27 in 1988. |
Het leuke van het boek is de openheid en eerlijkheid waarmee hij leven achter de schermen van een astronaut beschrijft. Mike Mullane vloog drie keer op een space shuttle. Een keer in 1984, dus voor de ramp met de Challenger en daarna in 1988 en 1990. Het wachten op de lancering, het leven in microzwaartekracht en het werken bij NASA, dit boek gaf me een heel andere indruk hoe dat er aan toe gaat.
Er komt bij een shuttle-vlucht meer kijken dan een lancering, een missie en de landing alleen. De lancering van een shuttle wordt bijvoorbeeld vaak meerdere malen uitgesteld. Ik had me nooit gerealiseerd wat dat met de bemanning doet. Die bemanning komt op de video's altijd vrij ontspannen over. Geloof maar dat ze op die raket liggen kleuren te schijten. Uren lig je op je rug te wachten tot op het juiste moment explosieven op precies de juiste manier tot ontbranding gaan... of niet. Op Mullanes eerste vlucht werd een lancering op T-2 seconden afgebroken. Op dat moment waren de motoren van de shuttle al tot ontbranding gegaan. Ze werden gestopt, maar een tijd lang daarna wisten de astronauten niet zeker of het daar bij zou blijven, of dat de vaste brandstofraketten nog af zouden gaan. Dat zou de shuttle uiteen scheuren.
Of neem het toilet op de shuttle. Het verhaal dat je van NASA altijd krijgt is dat het toilet werkt d.m.v. aparte afzuiging voor urine en feces. Interessant. En nu de praktijk volgens Mullane. Je krijgt eerst op Aarde training in het richten waar je heen poept. Hiervoor is een model met een camera onderin gemaakt. Die camera is bedoeld voor het uitlijnen van .. eh.. je aars. Dat heb ik nou nog nooit in een NASA brochure gelezen vreemd genoeg. Al die training is nogal belangrijk, want als je uitwerpselen niet afgezogen worden, dan gaat het een eigen leven leiden.. en dat gebeurt al gauw. Een collega-astronaut raadde aan om naakt te toiletteren: "want poep veeg je makkelijker van je huid dan van je kleding". Om nog maar te zwijgen over ruimteziekte en trainingen in de zogenaamde Vomit Comet vliegtuigen.
Het boek geeft ook inzage van het leven van astronauten op de grond. Ik verbaasde me over de selectie-procedure van shuttle-teams. Je zou denken dat NASA met zorg teams uit koos die psychologisch en qua vaardigheden goed bij elkaar pasten. Of dat in de jaren tachtig zo was, zullen we nooit weten. Geen enkele astronaut begreep wat de criteria waren.
Alhoewel, geen enkele astronaut? Hoofd van het astronautenkorps, maanwandelaar en zesvoudig ruimteheld John Young moet er van geweten hebben. De man blijkt in het boek geen enkel management-talent te hebben en het hoofd boven hem, George Abbey, was een soort bureaucratische despoot die in ieder geval over het selectieproces nooit iets los liet. Dat leverde een heel apart cultuurtje op. Over Abbey zegt Mullane in het boek: "Als ze Abbey met een parachute zouden neerlaten op het Rode Plein in Moskou, naakt, zonder geld en zonder een woord Russisch te spreken, dan zou hij binnen een jaar lid zijn van het Politbureau, en Sovjet premier in twee jaar."
En dan had je nog de astronauten van de lichting van 1977 zelf. NASA heeft goed weten te verbergen dat het naast helden een stel politiek incorrecte grappenmakers was, zoveel is me uit Riding Rockets wel duidelijk. Om een voorproefje te geven: Mullane kwam met zijn bemanning na weer een afgebroken countdown terug in het strandhuis van NASA waar ze overnachten, toen ze kwamen in een huis waar de grond bezaaid lag met sokken, schoenen, shirts en in de ventilator hing een BH. In de slaapkamer vonden ze twee collega's met ontbloot bovenlijf en hun vrouwen in ondergoed op het bed, zogenaamd geschokt . Een van de collega's verklaarde: "Ja, jullie deden er zo lang over om die missie van de grond te krijgen, dat jullie vrouwen echt wat te kort kwamen". Ik heb het hele boek door heel wat afgelachen.
Toch komen ook minder leuke momenten aan bod, en het Challenger-ongeluk, waarop Mullane vrienden verloor, neemt een belangrijke plaats in. Dit is ook een moment waarop NASA's "Goden van Apollo", de ontwerpers die niets fout konden doen, van zijn voetstuk vielen. Iedereen had wel door dat sommige zaken met de shuttle niet in de haak waren, maar pas na Challenger kwam de waarheid aan het licht. En dan blijkt dat ook Mullane's crew door het oog van de naald gekropen is. (Niet dat zijn tweede missie veel veiliger was, overigens.)
Echt, ik moet zeggen: ik volg de ruimtevaart al zo lang, maar ik verbaasde me in dit boek keer op keer. Ga "Riding Rockets" lezen (dan koop ik gauw aandelen van de uitgeverij).
Helemaal met je eens, echt een geweldig boek!
BeantwoordenVerwijderen